ประเภทสำนวน
"ไม่เข้ายา" จัดว่าเป็น สำนวนไทย เพราะว่า เป็นคำหรือวลีเฉพาะที่ไม่สามารถแปลความหมายตรงตัวได้ ต้องตีความเป็นความหมายเฉพาะ
ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง
สำนวนนี้มีที่มาจากการรักษาโรคด้วยยาแผนโบราณหรือยาสมุนไพร ซึ่งบางครั้งคนไข้อาจมีอาการที่รักษาไม่หาย ไม่ตอบสนองต่อยา หรือยาไม่สามารถรักษาโรคนั้นได้ จึงเรียกว่า 'ไม่เข้ายา' ต่อมาจึงนำมาใช้เปรียบเทียบกับสถานการณ์ที่พยายามแก้ไขปัญหาหรือสั่งสอนคนบางคน แต่ไม่ได้ผล ไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงหรือปรับปรุง
ตัวอย่างการใช้สำนวน "ไม่เข้ายา" ในประโยค
- เขาเป็นเด็กดื้อมาก สอนอย่างไรก็ไม่เข้ายา ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
- ปัญหาทุจริตในหน่วยงานนี้แก้ไม่ตก เหมือนไม่เข้ายา ยิ่งแก้ยิ่งหนักกว่าเดิม
- พ่อแม่พยายามพูดกับลูกแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เข้ายา ยังคงติดเกมเหมือนเดิม
สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย
สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน
สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา
คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี
