ไม่ใคร่พูดขอร้องต่อใคร ๆ, ไม่ใคร่ทักทายใคร, พูดได้ช้า (ใช้กับเด็กที่ถูกสอนให้พูด)
ประเภทสำนวน
"ปากหนัก" จัดว่าเป็น สำนวนไทย เพราะว่า เป็นคำที่มีความหมายเฉพาะไม่สามารถแปลตรงตัวได้ ไม่ใช่การให้คำสอนโดยตรงหรือการเปรียบเทียบที่ต้องตีความเพิ่มเติม แต่เป็นวลีสั้นๆ ที่มีความหมายเฉพาะในภาษาไทย
ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง
สำนวนนี้หมายถึง การพูดน้อย ไม่ค่อยพูด หรือเป็นคนที่ไม่ชอบพูด มักเก็บตัวเงียบ ซึ่งเปรียบเสมือนมีปากที่หนัก ทำให้พูดได้ยาก ตรงข้ามกับคำว่า 'ปากเบา' ที่หมายถึงคนที่พูดมาก พูดง่าย
ตัวอย่างการใช้สำนวน "ปากหนัก" ในประโยค
- น้องคนนี้เป็นคนปากหนักมาก ต้องถามหลายรอบกว่าจะตอบคำถามสักหนึ่งประโยค
- อย่าไปคาดหวังให้เขาเล่าเรื่องราวให้ฟังมากนัก เขาเป็นคนปากหนัก ไม่ค่อยพูด ไม่ชอบเปิดเผยความคิดของตัวเอง
สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย
สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน
สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา
คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี
