ประเภทสำนวน
"หูเบา" จัดว่าเป็น คำพังเพย เพราะว่า เป็นคำที่เปรียบเปรยถึงลักษณะนิสัยหรือพฤติกรรมของคน มีความหมายแฝง ต้องตีความเพิ่มเติม ไม่ใช่คำสอนโดยตรงเหมือนสุภาษิต และไม่ใช่สำนวนที่มีความหมายเฉพาะที่ไม่สามารถแปลตรงตัวได้
ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง
สำนวนนี้มาจากการเปรียบเทียบลักษณะของหูที่รับฟังข้อมูลได้ง่าย เหมือนเป็นหูที่เบา ไม่หนักแน่น ใช้อธิบายถึงคนที่เชื่อคนง่าย ฟังใครพูดอะไรก็เชื่อทันที โดยไม่ใช้วิจารณญาณไตร่ตรองให้รอบคอบก่อน มักถูกชักจูงหรือหลอกลวงได้ง่าย
ตัวอย่างการใช้สำนวน "หูเบา" ในประโยค
- เธอเป็นคนหูเบามาก ใครมาบอกอะไรก็เชื่อไปหมด ถึงได้ถูกหลอกให้ลงทุนในธุรกิจที่ไม่มีอยู่จริง
- อย่าเพิ่งไปบอกข่าวนี้กับป้าแดงนะ เธอเป็นคนหูเบา เดี๋ยวจะแพร่กระจายไปทั้งหมู่บ้าน
สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย
สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน
สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา
คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี
