ประเภทสำนวน
"พกหิน" จัดว่าเป็น สำนวนไทย เพราะว่า เป็นวลีสั้นๆ ที่มีความหมายเฉพาะ ไม่สามารถแปลความหมายตรงตัวได้ ต้องตีความเป็นพิเศษ เพราะการ 'พกหิน' ตามตัวอักษรไม่ได้บ่งบอกถึงความหมายที่แท้จริงที่หมายถึงการเก็บความขุ่นเคืองไว้
ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง
สำนวนนี้มาจากพฤติกรรมการพกหินติดตัวไว้เพื่อขว้างหรือทำร้ายผู้อื่นเมื่อมีโอกาส เปรียบเสมือนคนที่เก็บความโกรธ ความไม่พอใจ หรือความขุ่นเคืองใจไว้ในใจ โดยไม่แสดงออกมาอย่างตรงไปตรงมา แต่รอจังหวะที่เหมาะสมที่จะแสดงความไม่พอใจนั้นออกมา หรือแก้แค้นคนที่ตนโกรธ
ตัวอย่างการใช้สำนวน "พกหิน" ในประโยค
- เขาเป็นคนชอบพกหินไว้ในใจ ถึงตอนนี้จะยิ้มแย้มแจ่มใส แต่เมื่อมีโอกาสก็จะเอาเรื่องเก่าๆ มาพูดและโต้ตอบคืน
- อย่าคิดว่าเธอจะลืมเรื่องที่คุณเคยทำผิดต่อเธอนะ เธอเป็นคนชอบพกหิน รอวันที่จะเอาคืนคุณแน่นอน
สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย
สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน
สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา
คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี
