ปากว่ามือถึง

ประเภทสำนวน

"ปากว่ามือถึง" จัดว่าเป็น คำพังเพย เพราะว่า เป็นคำพังเพย เพราะมีลักษณะเป็นการเปรียบเปรยพฤติกรรมและไม่ได้เป็นคำสอนโดยตรง ต้องตีความเพิ่มเติม ไม่สามารถเข้าใจความหมายได้ทันทีจากตัวอักษร

ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง

คำพังเพยนี้อธิบายถึงพฤติกรรมของคนที่พูดอย่างไรแล้วก็ทำอย่างนั้นทันที โดยเฉพาะเมื่อโกรธหรือไม่พอใจ กล่าวคือเมื่อปากพูดอะไรออกไป มือก็พร้อมที่จะลงมือทำตามคำพูดนั้นโดยทันที ซึ่งมักใช้ในเชิงลบเพื่อกล่าวถึงคนที่ใจร้อนหรือวู่วาม ไม่คิดให้รอบคอบก่อนลงมือทำ

ตัวอย่างการใช้สำนวน "ปากว่ามือถึง" ในประโยค

• เธอเป็นคนปากว่ามือถึง พอทะเลาะกับคนอื่นก็ชกต่อยโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น
• ครูสมหมายเป็นคนปากว่ามือถึง พอเห็นเด็กทำผิดก็ตีเลยโดยไม่สอบถามก่อน

สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย

สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน

สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา

คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี