ข่มเหงคะเนงร้าย

ประเภทสำนวน

"ข่มเหงคะเนงร้าย" จัดว่าเป็น สำนวนไทย เพราะว่า เป็นวลีเฉพาะที่มีความหมายพิเศษ ไม่สามารถแปลความหมายตรงตัวได้ ต้องเข้าใจความหมายเฉพาะของสำนวนนี้ จึงจัดเป็นสำนวนไทย

ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง

สำนวนนี้หมายถึง การแสดงอำนาจข่มขู่ รังแก หรือกระทำการรุนแรงต่อผู้อื่นโดยไม่เป็นธรรม โดยคำว่า 'ข่มเหง' หมายถึงการใช้อำนาจรังแก ส่วน 'คะเนงร้าย' หมายถึงการประพฤติตัวร้ายกาจ ยโส หยิ่งผยอง เมื่อนำมารวมกันจึงหมายถึงการใช้อำนาจรังแกผู้อื่นด้วยพฤติกรรมที่ร้ายกาจ

ตัวอย่างการใช้สำนวน "ข่มเหงคะเนงร้าย" ในประโยค

• เจ้าหน้าที่บางคนชอบข่มเหงคะเนงร้ายประชาชนผู้ด้อยโอกาสที่มาติดต่อราชการ
• พวกนักเลงที่ชอบข่มเหงคะเนงร้ายคนที่อ่อนแอกว่า สุดท้ายก็มักจะได้รับผลกรรมตอบแทน

สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย

สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน

สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา

คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี