กินบ้านกินเมือง

ประเภทสำนวน

"กินบ้านกินเมือง" จัดว่าเป็น สำนวนไทย เพราะว่า เป็นวลีเฉพาะที่แปลตรงตัวไม่ได้ ต้องตีความหมายเฉพาะ ไม่ใช่คำสอนโดยตรง (สุภาษิต) และไม่มีลักษณะเปรียบเปรยที่ชัดเจน (คำพังเพย)

ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง

สำนวนนี้หมายถึง การทำให้บ้านเมืองเดือดร้อนวุ่นวาย หรือการสร้างความเสียหายให้แก่บ้านเมือง โดยมักใช้อธิบายถึงการกระทำของคนหรือกลุ่มคนที่มีอำนาจแล้วใช้อำนาจในทางที่ผิด หรือกระทำการที่ส่งผลเสียต่อส่วนรวม ทำให้บ้านเมืองเกิดความเสียหาย วุ่นวาย หรือตกอยู่ในภาวะวิกฤต

ตัวอย่างการใช้สำนวน "กินบ้านกินเมือง" ในประโยค

• พวกนักการเมืองคอร์รัปชั่นพวกนี้ กินบ้านกินเมือง จนประเทศชาติล่มจม
• การใช้อำนาจโดยมิชอบของผู้นำกลุ่มนี้เป็นการกินบ้านกินเมือง โดยแท้ ทำเอาประชาชนเดือดร้อนกันทั่วหน้า

สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย

สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน

สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา

คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี