แฝงอยู่กับคนอื่นโดยไม่ทำประโยชน์ให้
ประเภทสำนวน
"กาฝาก" จัดว่าเป็น คำพังเพย เพราะว่า เป็นคำเปรียบเทียบที่มีความหมายแฝง ต้องตีความเพิ่มเติม ซึ่งเปรียบเทียบลักษณะของคนที่อยู่พึ่งพาหรืออาศัยผู้อื่นโดยไม่ทำประโยชน์ให้ มีลักษณะเป็นการเปรียบเปรยพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์
ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง
สำนวนนี้มีที่มาจากต้นกาฝาก ซึ่งเป็นพืชที่ไม่สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง ต้องเกาะอาศัยต้นไม้อื่น ดูดเอาอาหารและน้ำจากต้นไม้ที่มันเกาะอยู่ จนบางครั้งทำให้ต้นไม้นั้นเหี่ยวแห้งตายไปได้ สำนวนนี้จึงใช้เปรียบเทียบกับคนที่อาศัยหรือพึ่งพาผู้อื่น ไม่ช่วยเหลือตนเอง แต่กลับสร้างภาระและเป็นผู้รับฝ่ายเดียวโดยไม่คิดตอบแทน
ตัวอย่างการใช้สำนวน "กาฝาก" ในประโยค
- ชายหนุ่มคนนั้นอาศัยอยู่บ้านพ่อตาตั้งสิบปี ไม่ยอมทำงาน นั่งกินนอนกิน เป็นกาฝากของครอบครัวภรรยาอย่างแท้จริง
- นักการเมืองพวกนี้ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้สังคม มีแต่หาผลประโยชน์ใส่ตัว เป็นกาฝากของประเทศชาติ
สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย
สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน
สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา
คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี
